لنگ و لوک و چفته شکل و بی ادب

                             سوی او میقیژ  ،و ، او را می طلب

 

 

دین از دیدگاه نویسنده: حرکت از کثرت به سوی وحدت است و ابزار این حرکت علم اخلاق و هنر است

دانستن    زیبایی ها هارمونی ها و تناسب ها              علم است

 

عمل به    زیبایی ها هارمونی ها و تناسب ها                اخلاق است

 

عرضه      زیبایی ها هارمونی ها و تناسب ها               هنر است 

 

                                           و من فکر می کنم  باید حرکت کرد به سوی وحدت به سوی خدا  

                        با کسب     علم     اخلاق      هنر

 

 

 

 

امثال و حكم:

1.      آدمي از نوببايد ساخت وز نو عالمي.

2.      آدم نترس سر سلامت بگور نمي برد.

3.      آدم مال را پيدا مي كند، مال آدم را پيدا نمي كند.

4.      آدمي را عقل مي بايد نه زر.

5.      آري شتر مست كشد بار گران را (سبكتر برد اشتر مست بار- سعدي)

6.      آفتاب در ملكش غروب نمي كند.

7.      آفتابه لگن شش دست، شام و نهار هيچ چيز.

8.      آمدن به ارادت رفتن به اجازت.

9.      درويش و غني بنده اين خاك درند       "آنانكه غني‌ترند محتاج‌ترند" سعدي

10. كساني كه مردان راه حقند        خريدار بازار بي‌رونقند              سعدي

11. آنجا رو كه بخوانند نه آنجا كه برانند.

12. آنجا كه بصر نيست چه خوبي و چه زشتي.

13. آنچنان زي كه بميري برهي       نه چنان زي كه بميري برهند.

14. آنچه اندر آينه بيند جوان          پير اندر خشت بيند پيش از آن.

15. آنچه به خود نپسندي به ديگران مپسند (قانون طلايي)

16. آنچه خوبان همه دارند تو تنها داري.

17. آنچه دلم خواست نه آن شد     آنچه خدا خواست همان شد.

18. آنرا كه حساب پاكست از محاسبه چه باك است.

19. آنقدر سمن هست كه ياسمن گم است.

20. آنكس از دزد بترسد كه متاعي دارد.

21. آنكس كه بداند و بداند كه بداند          اسب شرف از گنبد گردون بجهاند.

22. آن كس كه نكو كرد و بدي ديد كدام است.

23. آنكه عيب تو گفت يار تو اوست          وانكه پوشيده داشت مار تو اوست (اوحدي)

24. آه اگر از پس امروز بود فردايي.

25. زليخا مرد از اين حسرت كه يوسف گشت زنداني.

26. چرا عاقل كند كاري كه باز آرد پشيماني.

27. منزل دل نيست جاي صحبت اغيار         ديو چو بيرون رود فرشته درآيد.

28. همه با ماست، چه با ما، كه خود مائيم سر تا پا   مثل گشته است در عالم كه جوينده است، يابنده

29. چشم باز كردم و غوغاي قيامت ديدم             زندگي روز جزائي است كه من مي دانم

30. تو چون خود كني اختر خويش را بد          مدار از فلك چشم نيك اختري را

31. درخت تو گر بار دانش بگيرد               به زير آوري چرخ نيلوفري را

 

 

گر تو سنگ صخره و مرمر بوي                        چون به صاحبدل رسي گوهر شوي

مهر پاكان در ميان جان نشان                            دل مده الا به مهر دل خوشان          

    (مثنوي)

 

ني حديث راه پر خون مي كند             قصه هاي عشق مجنون مي كند

محرم اين هوش جز بي هوش نيست       مر زبان را مشتري جز گوش نيست       

(مثنوي)

در غم ما روزها بيگاه شد                                روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باك نيست                       تو بمان اي آنكه چون تو پاك نيست      

(مثنوي)

بند بگسل باش آزاد اي پسر                 چند باشي بند سيم و بند زر              

(مثنوي)

كوزه چشم حريصان پر نشد                تا صدف قانع نشد پر در نشد

هر كه را جامه ز عشقي چاك شد          او ز حرص و عيب كلي پاك شد                      

(مثنوي)

عاشقي پيداست از زاري دل                 نيست بيماري چو بيماري دل

علت عاشق ز علتها جداست                عشق اصطرلاب اسرار خداست             

(مثنوي)

اي لقاي تو جواب هر سوال                 مشگل از تو حل شود بي قيل و قال

ترجمان هر چه ما را در دل است          دست گير هر كه پايش در گل است      

 (مثنوي)

آرزو مي خواه ليك اندازه خواه              برنتابد كوه را يك برگ كاه

آفتابي كز وي اين علم فروخت             اندكي گر پيش آيد جمله سوخت         

 (مثنوي)

عشقهايي كز پي رنگي بود                   عشق نبود ، عاقبت ننگي بود               

 (مثنوي)

خشم و شهوت مرد را احول كند                       ز استقامت روح را مبدل كند

چون غرض آمد ،‌هنر پوشيده شد                      صد حجاب از دل بسوي ديده شد         

(مثنوي)

چون كني بر بي حسد مكر و حسد        زان حسد دل را سياهيها رسد

خاك شو مردان حق را زير پا               خاك بر سر كن حسد را همچو ما        

 (مثنوي) 

گل بي رخ يار خوش نباشد                 بي باده بهار خوش نباشد

طرف چمن و طواف بستان                  بي لاله عذار خوش نباشد                   

(حافظ)

رسول (ص) فرمودند : نيك چيزي است مال شايسته مرد شايسته را                 

(كيمياي سعادت)

 

خداي متعال فرمود : فلاح كسي را بود كه پاك گردد ، نه آنكه علم پاكي بياموزد.              

(كيمياي سعادت)

عوام عيب كنندم كه عاشقي همه عمر                 كدام عيب كه سعدي خود اين هنر دارد              

(سعدي)

بار خدايا مرا روزي كن دوستي خويش و دوستي دوستان خويش و دوستي آن كه مرا به دوستي تو نزديك گرداند و دوستي خود را به من دوست تر گردان از آب سرد بر تشنه.

 

در شان مادر :

من احساس مي كنم كه در آسمانهاي برين ، فرشتگان ، هنگامي كه با يكديگر نجوا مي كنند ، در بين كلمات آتشين عشق خويش ، نمي توانند كلمه اي بيايند كه به پايه نام"مادر" مقدس باشد.

 ادگار الن پو-روانهاي روشن

داناترين شما آدميان ، كسي است كه چون سقراط بداند كه هيچ نمي داند.

افلاطون - آپولوژي

آدمي وقتي كه مي خواهد دست بكاري زند ، نبايد در اين انديشه باشد كه آن كار به مرگ مي انجامد يا به زندگي بلكه بايد بيانديشد به اينكه درست است يا نادرست.

 افلاطون - آپولوژي

كسي كه راهي را درست دانست و پيش گرفت ، يا فرماندهش او را به رفتن آن مامور كرد نبايد از خطر بهراسد.

 افلاطون - آپولوژي

نظم جهان اجازه نمي دهد كه بدان به نيكان زيان برسانند آنان مي توانند مرا بكشند يا از حقوق اجتماعي محروم سازند ولي اين بدبختي نيست ، بدبخت كسي است كه مانند آنان بكوشد تا كسي را بر خلاف عدالت از ميان بردارد.

 افلاطون - آپولوژي

سزاوار نيست كه آدمي چه در دادگاه و چه در ميدان جنگ از چنگال مرگ به آغوش ننگ بگريزد.

 افلاطون - آپولوژي

نبايد در اين انديشه باشيم كه توده مردم درباره ما چه خواهند گفت بلكه بايد ببينيم آن يك تن كه نيك و بد و عدل و ظلم را مي شناسد چگونه داوري خواهد كرد.

  افلاطون - كريتون

زندگي خوب آن زندگي است كه با نيكي و زيبايي و عدالت قرين باشد .

 افلاطون - كريتون

دانايي مهمترين جزء فضيلت است.        

افلاطون - پروتاگوراس

عدالت اين است كه كردار آدمي موافق حق باشد.

 افلاطون - پروتاگوراس

همين بس كه مرد بد نباشد و عدالت را كه براي پايدار ماندن جامعه لازم است پايمال نكند.

افلاطون - پروتاگوراس

كساني را دوست خواهم داشت و خواهم ستود كه بدي نكنند ، از روي ميل

 افلاطون - پروتاگوراس

اگر كسي خوب و بد را بشناسد هيچ عاملي نمي تواند او را به رفتن راهي ديگر وادار سازد جز راهي كه دانش به او مي نمايد ، و دانش درست چنان نيرومند است كه همواره به ياري آدمي مي شتابد.

افلاطون - پروتاگوراس

 

بد و نیک هر دو ز یزدان بود

                                  لب مرد باید که خندان بود

 

 

 

                                                                                              حکیم فردوسی

و این هم ب یک رداشت   :

           اگر همه چیز را از جانب خدا بدانیم همیشه شاد هستیم ، چون این  شادی  است که با وجود ما هارمونی و تناسب دارد.

 

ز روز گذر کردن اندیشه کن* *پرستیدن دادگر پیشه کن

به نیکی گرای میازار کس  * *ره رستگاری همین است و  بس

                                                                     فردوسی حکیم

 

محمد غزالی واعظ مشهور زمان خود پس از یک عمر خطابه و موعظه بر روی منبر می گوید آنچه که می خواستم تمام این سال ها بگویم فردوسی حکیم در این دو بیت شعر به زیبایی گفته است.